Over Ilse

Al op jonge leeftijd werd ik besmet met het paardenvirus. Ik maakte ponyritjes op de camping en zeurde op 6 jarige leeftijd de oren van mijn moeders hoofd om, net als mijn grote zus, op paardrijden te gaan. Bij de manege bij ons in de buurt in Zuid-Holland was de minimumleeftijd voor kinderlessen 8 jaar. Maar omdat ik zo graag wilde mocht ik een jaar eerder beginnen. De eerste pony waar ik op reed heette Carolientje, een kleine zwarte shetlandermerrie waar ik keihard mee door de bak crosste. Zonder enige zorgen en zonder benul van de bakregels.

Omdat mijn ouders geen geld hadden voor een eigen pony bleef ik een lange tijd bij de manege rijden. Voor kinderen een onbezorgde tijd, met pony's poetsen, buitenritjes maken, leuke spelletjesdagen, springlessen en gewoon met vriendinnen buiten spelen. Maar achteraf gezien kijk ik met een dubbel gevoel terug op mijn ponytijd in de jaren 90. De pony's hadden slecht zittende zadels, werden heel jong ingereden en veel paarden stonden vooral op stal of zelfs in een stand. Pony's die "eigenwijs" waren werden met harde hand behandeld. Zo was er één pony die kopstoten gaf en zijn hoofd in de lucht deed als je zijn hoofdstel om probeerde te doen. Samen met een vriendin had ik deze pony met heel veel geduld aangeleerd om het hoofdstel rustig aan te nemen. Dit ging even goed, totdat de stalbaas het hoofdstel eens omdeed. Door zijn ruwe aanpak schoot de pony in de stress en kreeg vervolgens een pak slaag. Toen de stalbaas het niet alleen kon riep hij de stalhulp erbij. Ze bonden touwen aan de benen van het dier, en iedere keer als de pony zich verzette tegen het hoofdstel trok de stalhulp hem omver. Dit kon ik niet aanzien, maar als 12-jarige durfde ik ook niets te zeggen. Volgens de stalbaas moesten paarden nu eenmaal luisteren. Gelukkig weet ik nu wel beter.

Toen ik HBO Communicatie ging studeren verhuisde ik naar Den Haag. Omdat ik het paardrijden erg begon te missen heb ik kort gelest bij een andere manege. Maar de grote lesgroepen spraken me daar niet zo aan. Toen ben ik een leuke appaloosa merrie in Zoetermeer gaan leasen. Met haar kon ik weer doen wat ik het allerleukst vond: buitenritjes maken. Marlie was alleen niet altijd even bomproef. Ze schrok van mensen met paraplu's, koeien in het natuurpark en nieuwe prullenbakken langs het ruiterpad. Ik ben er dan ook een aantal keer vanaf gedonderd.

Elke keer als Marlie iets spannend vond ging ik daarna met haar oefenen. Niet zo'n handige volgorde natuurlijk, maar uiteindelijk werd ze wel iets dapperder van trainingen met een paraplu, leren om tegen een bal aan te schoppen of aan de hand langs de koeien lopen.

Tijdens deze periode deed ik ook regelmatig mee met boogschiettraining te paard bij de Horsebackarchers of Holland in Noord-Holland. Hier ben ik een meer zelfverzekerde ruiter van geworden. Ook dit hielp bij mijn omgang met Marlie. Bij de boogschietlessen heb ik bovendien anderen leren kennen die hetzelfde dachten over vriendelijk omgaan met paarden en rekening houden met hun natuurlijke gedrag. Dit zorgde ervoor dat ik mij hier meer in ging verdiepen.

Nadat ik weer verhuisde ben ik lessen gaan volgen bij een natuurlijke manege. Ik was al van plan om een eigen paard te gaan kopen, maar wilde eerst zoveel mogelijk leren op een manier die bij mij past. De paarden bij deze kleinschalige stal werden in een paddock paradise gehouden en vriendelijk behandeld tijdens het rijden. Ik heb hier lessen gehad in Centered Riding en heb ook veel geleerd over grondwerk en de huisvesting van paarden.

Toen ik er eenmaal klaar voor was kocht ik mijn eigen pony Django. Een Kentucky Mountain Horse jaarling uit Limburg. Mountain Horses staan erom bekend dat ze bomproef geboren worden en de fokker omschreef Django als een echte beginnerspony. Ik dacht: "Een jaarling kan toch nooit een beginnerspony zijn, maar ik ben geen beginner meer, dus dat komt wel goed." Op het terrein van de fokker gedroeg Django zich inderdaad voorbeeldig. Tijdens een obstakeltraining was hij nergens van onder de indruk. De verhuizing van Limburg naar Zuid-Holland maakte alleen veel indruk op hem. Hij moest erg wennen aan zijn nieuwe stal in Pijnacker en was op vreemd terrein helaas veel gevoeliger dan ik dacht.

Als hij ergens van schrok was zijn eerste reactie vaak als een gek rondspringen en in het rond trappen. Ook trapte hij naar bezems en bouwde veel spanning op als je zijn achterbenen wilde aanraken. Hier was ik best van onder de indruk, dus ik schakelde de hulp van Leonie De Jong-Prins van Gangenpaarden Reestdal in. Tijdens onze eerste les liepen we over het manegeterrein terwijl Leonie speciekuipen in het rond gooide. Ik dacht eerst dat ze gek was, maar zag al gauw verbetering in de omgang tussen Django en mij. Ik werd zelfverzekerd in rare situaties en Django ging meer naar mij kijken wat hij moest doen. Van Leonie heb ik veel geleerd over Horsemanship, leiderschap en rust creëren voor je paard. Omdat zij heel veel ervaring heeft en veel verstand heeft van gangenpaarden les ik nog steeds graag bij haar. Ook bij haar prachtige locatie in Drenthe.

Toen ik met haar lessen begon kreeg ik weer meer plezier met Django en durfde ook meer uitdagingen aan te gaan. Ik ben hem vervolgens zelf dapperder gaan maken met kleine schriktrainingen op stal. Met vlaggetjes, een zeil, een bal en een plumeau om hem te laten wennen aan aanrakingen. Django vond het allemaal zo leuk dat we uiteindelijk ook meededen met online Horse Agility wedstrijden van Equially.

Naast grondwerklessen en diverse clinics heb ik mezelf obsessief verdiept in paardengedrag via online platforms, boeken en video's. Naast mijn baan als webredacteur stak ik al mijn vrije tijd in meer kennis opdoen over paarden. Ik las alleen nog maar paardenboeken en bekeek video's van Warwick Schiller, Pat Parelli, Feather Light Horsemanship, Tristan Tucker, Clinton Anderson, Think Like a Horse, Emma Massingale, Ivy Starnes en Marijke de Jong. En hoewel ik het niet met alle trainingsmethoden eens ben, kun je van iedereen wel iets leren.

Na een aantal jaar werken bij een grote gemeente kon ik niet meer omgaan met alle bureaucratie. De werkprocessen duurden te lang, afdelingen konden het niet met elkaar eens worden en om mij heen raakten meerdere collega's overspannen. En ook ik kwam in een burn-out terecht. Tijdens een burn-out staat je hele leven op de kop. En alles wat er ooit was mis gegaan in mijn leven kwam weer naar boven drijven. Op mijn 16e heb ik een periode van mishandeling en misbruik meegemaakt. Deze angsten die ik lange tijd had weggestopt kwamen in de vorm van paniekaanvallen terug. Mijn samenwerking met Django ging daardoor hard achteruit. Hij kon er niet mee omgaan dat ik met zoveel stress naar stal kwam.

Uiteindelijk heb ik met veel therapiesessies die periode van misbruik in mijn jeugd een plekje kunnen geven. Daarnaast kreeg ik tijdens mijn reïntegratie veel begeleiding om mijn stress te kunnen managen. Hierdoor werd mijn band met Django ook weer beter en we maakten sprongen vooruit in het grondwerk en ook het inrijden. De eerste stappen van het inrijden heb ik zelfs op een barebackpad kunnen doen. Zo relaxed was hij. Ook op mijn werk leek het weer beter te gaan, maar ik zag al snel in dat deze kantoorbaan in een grote organisatie het niet meer was voor mij. Daarom schreef ik me in bij de Human and Horse Academy van Greetje Hakvoort voor de instructeursopleiding. Ik wilde van mijn hobby mijn werk maken.

Bij de Human and Horse Academy verdiep ik me in academisch grondwerk en leer ik nog meer over hoe je in rust en vertrouwen de samenwerking met je paard nog beter maakt. Naast de opleidingsdagen ben ik ook gaan lessen bij Dorine Erkens. Die met kritisch oog meekijkt hoe ik Django zijn houding en bewegingen kan verbeteren om hem sterker en zelfverzekerd te maken.

In de zomer van 2020 zag ik een advertentie van Bob Wendstedt: hij verkocht Schriktraining Deluxe. Ondanks de coronacrisis heb ik niet lang getwijfeld en heb het bedrijf in augustus overgenomen. Mijn paardenloopbaan kwam hierdoor in een stroomversnelling en ik heb uiteindelijk ontslag genomen bij mijn kantoorbaan. Nu geniet ik bij iedere training weer als ik ruiters kan helpen om hun paard en zichzelf een stukje stoerder maken. Hierbij combineer ik mijn kennis van paardengedrag met alle vaardigheden die ik heb opgedaan om stress bij jezelf te verminderen. Dit maakt de training positief voor paard en ruiter. Ik vind dat alle paarden en ruiters het verdienen om vol zelfvertrouwen door het leven te gaan. Want dan kun je pas echt plezier maken met je paard en je doelen bereiken. Of dit nu een rustige buitenrit is of succesvol zijn bij een wedstrijd.

Heb je vragen over mijn trainingen? Neem dan contact met me op.